Als kind ben ik opgegroeid met levend verlies.
Mijn broertje had jeugdreuma, een aandoening waardoor hij uiteindelijk in een rolstoel belandde. Als grote zus heb ik dit erg bewust meegemaakt en had ik het daar zelf uiteraard ook weleens moeilijk mee.
Hierdoor is mijn droom ontstaan om kinderfysiotherapeut te worden én haptonoom. Ik ging vaak mee met de therapie van mijn broertje en zag dat hulpverleners liefde voor hun vak hadden en dat er veel aandacht was voor de lichamelijke klachten. Jaren later toen ik zelf als kinderfysiotherapeut werkzaam was, vroeg ik me steeds vaker af waar de liefde en aandacht was voor alle zaken eromheen. Niet alleen de kinderen hebben aandacht nodig, maar ook de ouders en broertjes & zusjes. Want het is nogal wat als een lid uit het gezin ziek wordt/is. Daarnaast begon ik me te verbazen over de manier waarop mijn (para)medische collega’s communiceerden met de ouders. Werd er dan geen rekening gehouden met de gevoelens die hier altijd mee spelen?
Vanuit die vraag is mijn missie ontstaan. Hulp bieden, informatie geven, begeleiding geven, begrip kweken, bij zowel zorgouders, hun omgeving als ook hulpverleners.
Door mijn ervaring als brusje kan ik me goed inleven in de gezinnen die te maken hebben met levend verlies.
Als hulpverlener kan ik me frustraties die er soms zijn over de hulpverlening goed voorstellen en zie ik de gemiste kansen van deze hulpverleners.
Als haptonoom (met als specialisatie ‘bewegen rondom verlies’) ben ik in staat verbinding te creëren en kan ik werken aan en met de emoties die bij deze vorm van rouw horen.
Kortom een combinatie van ervaring op verschillende vlakken en kennis maakt een waardevolle expertise.
Sinds eind 2021 kan ik nog een ervaring in mijn rugzak toevoegen. Ik ben namelijk volledig onverwacht ook zorgouder geworden. Mijn zoon van 11 bleek een hersencyste te hebben, met een operatie tot gevolg. Helaas kreeg hij een complicatie, een bloeding, en was een tweede, veel zwaardere operatie nodig. Wat ik als ouder in die tijd ervaarde was precies wat ik altijd aan zorgouders vertelde, de wanhoop, het verdriet, de boosheid, als ook kracht en vooral liefde, alles was er. Een rollercoaster is er niets bij…. Door deze ervaring kan ik zorgouders nog beter begrijpen en hen nog meer bijstaan in dit proces. Zo haal ik weer kracht uit deze zware periode.