Levend verlies.
Verlies aan de dood, dat is een bekend begrip. Simpel gezegd: er overlijdt iemand of een huisdier en dan komt een periode van rouw.
Maar hoe zit dat als je iets verliest gedurende het leven? Dat je steeds kleine stukjes verliest. Of je steeds meer bewust wordt van stukjes die zijn verloren. Of juist dingen die nooit zullen komen.
Dit zullen veel ouders herkennen die te maken hebben met een ziekte van hun kind. Elke dag weer hebben zij te maken met levend verlies. Niet elke dag hetzelfde, soms heel groot en soms ook klein. En juist die kleine dingen maken soms meer indruk en hebben meer impact dan die grote.
Er staat een moeder voor het raam, ze zwaait haar zoon uit die met het taxi busje naar zijn sbo school gaat. Tegelijk ziet ze de buurjongen op de fiets stappen en kletsend en zwaaiend met zijn vrienden weg fiets. Het doet de moeder verdriet dit verschil te zien, omdat ze beseft dat haar zoon dat nooit zal doen.
Een stukje levend verlies.
Twee vriendinnen praten over later en de moeder van een van de meisjes hoort hen. Ze hebben het over trouwen en kinderen. Er rolt een traan over de wang van de moeder, zij beseft dat dit toekomstbeeld voor haar dochter niet weggelegd zal zijn.
Een stukje levend verlies.
En zo zijn er vele dagelijkse dingen die voor de meesten van ons ‘normaal’ zijn, maar die bij een ander onmogelijk zijn of worden.
Het verwerken en accepteren hiervan stopt nooit, dit gaat altijd door. Levend verlies.
Rouw is voor iedereen anders. Vroeger werd er gedacht dat de rouw via bepaalde fases ging en dat het daarna ook klaar was. Tegenwoordig is er een andere kijk op rouw. Gelukkig. Want rouw is als een vingerafdruk, voor niemand hetzelfde en ook per situatie verschillend. En klaar is het eigenlijk nooit.
Rouwen bij levend verlies is nog meer een doorgaand proces en komt steeds in andere vormen terug.
Ik vind het daarom heel erg belangrijk dat hier meer oog en aandacht voor komt. Voor de ouders en hiermee voor het welzijn van het gezin en het kind.
Het liefste al tijdens het traject van onderzoeken naar wat er aan de hand is met hun kind. Daar begint het levend verlies al, want de toekomst is onzeker en anders dan je had gehoopt.
Maar ook na een periode van behandeling en zelfs bij genezing is er nog steeds levend verlies, want het leven zal niet meer zo zijn als voor de ziekte.
Gelukkig zijn er steeds meer therapeuten die zich hiermee bezig houden. Dus heb je hier mee te maken of ken je iemand die hier mee te maken hebt, maak het bespreekbaar! Praat erover en zoek hulp als je dit nodig hebt. Je hoeft het niet alleen te doen!
(Alma juni 2017)