Daar zit ik dan, op de bank te wachten. De bus zou er een half uur geleden al zijn. Is er soms iets gebeurd?
Ondertussen kijk ik naar buiten en zie ouders met hun kinderen voorbij gaan, ze komen bij school vandaan.
In gedachte dwaal ik af, zo had ik het ook ooit bedacht, precies zoals vroeger, hand in hand al kletsend terug naar huis. Ik stel mezelf gerust dat ik er verdrietig om mag zijn, het een plekje mag geven. Want het allerliefste wil ik als moeder zijnde alles zelf doen en overal bij zijn, maar op dit moment moet ik het los laten en Joe mee geven aan iemand die ik niet ken en vertrouwen dat alles goed gaat.
Ineens klinkt er een toeter, de bus staat voor de deur. Een diepe zucht van opluchting om hem met zijn blije snoetje daar te zien zitten.
Saskia moeder van Joe 11 jaar°klassiek autisme en een geestelijke beperking & Saar 7 jaar.
Zo herkenbaar. Nadat Liam een keer een ongeluk heeft gehad met een begeleider heeft t heel lang geduurd voordat ik weer vertrouwen kon hebben. Ondanks dat ze wist dat Liam onverwacht kon wegrennen heeft hij haar toch verrast en is er vandoor gerend toen hij de schuifdeuren van de supermarkt zag. Zo onder een auto. Daarna telkens als hij ook maar iets later dan verwacht terugkwam zat ik met buikpijn op de bank. En als t dan nog langer duurde kreeg ik er zelfs diarree van. Nog steeds vind ik het lastig om anderen te vertrouwen. Ik weet hoe snel hij is. Eerste kerstdag ben ik zelf nog in het ziekenhuis beland omdat hij wegrende en ik er als een speer achteraan ging. Hij is groter dan mij en dus sneller. Ik struikelde en ben heel ongelukkig op mijn gezicht geland. Moest een nacht in het ziekenhuis blijven vanwege een klein bloedlinkje in de hersenen.
Ik vrees de dag dat ik zelf te laat ben en hij een ongeluk krijgt omdat ik hem niet heb kunnen vasthouden of inhalen. Gelukkig stopte hij met rennen toen ik viel en was mijn man erbij. Anders weet ik niet hoe dit was afgelopen.
O, Natascha, logisch dat het je beangstigt. Een heel dikke knuffel voor jou. Verena.