Blij Kwijt

“Mama, ik ben mijn Blij kwijt.”

Uit het niets vertelt mijn dochter mij dit. Ze is haar Blij kwijt en heeft nu eigenlijk alleen maar Verdriet en Boos. Ik schrik, dit is niet iets wat ik wil horen. Maar het klopt wel. De laatste tijd is ze veel boos en verdrietig.

De afgelopen maanden waren ook voor haar pittig. Ze is zomaar ineens een brus geworden! Haar broer bleek een cyste in zijn hersenen te hebben, waardoor hij heel veel hoofdpijn had. Hij is hieraan geopereerd, helaas met een complicatie. Het was en is een zware tijd. Ze heeft als zusje veel moeten incasseren, zich aan moeten passen, mee moeten bewegen. Ook heeft ze haar broer veel pijn zien hebben en haar ouders zich zorgen zien maken. Zelf zal ze dat ook gevoeld hebben.

En dat komt er nu uit. Door boosheid en verdriet. Ze roept bijvoorbeeld: “Jullie zijn alleen maar met hem bezig en niet meer met mij!” of “Ik wil mijn oude familie terug!” Pijnlijk voor ons als ouders om te horen, maar zo fijn dat ze zich uit. We laten haar ook, ze mag boos en verdrietig zijn.

Nu verwoordt ze het dus zelf heel mooi, ze is haar Blij kwijt, en dit raakt me.

Samen gaan we op zoek naar haar Blij. Door te kietelen, te stoeien en te knuffelen komt Blij weer een beetje terug en verschijnt er een lach op haar gezicht. “Maar Boos en Verdriet zijn er ook nog steeds” zegt ze. “Dat is niet erg,” vertel ik haar,  “Boos en Verdriet mogen er ook zijn, die zijn net zo belangrijk als Blij.”

Een mooi gesprek volgt over waarom alle emoties belangrijk zijn. “Boos heb je nodig om je grenzen aan te geven, Verdriet heb je nodig om te troosten en om je daarna juist weer Blij te voelen. En Bang heb je nodig om je voor gevaarlijke dingen te behoeden. Alle vier zijn deze emoties belangrijk.”

Als ik haar dit vertel, zie ik een opluchting, het mag er allemaal zijn.

Ben zo trots op mijn 6-jarige, zij komt er wel, met haar Boos, Verdriet, Blij en Bang!

Alma

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *