Jezelf voorbij rennen, iedereen doet het weleens.
Hard werken, druk bezig zijn en vooral jezelf bezig hóuden.
Om maar niet stil te hoeven staan.
Om niet te hoeven denken.
Om niet te hoeven voelen.
Over het leven, over hoe het nu gaat, over de laatste uitslagen, over het nieuwe traject en ga zo maar door.
En fijn dat dat is!
Manu Keirse verwoord het mooi; “Ontkenning is een weldadig geschenk bij levend verlies.”
Alleen dan begint je omgeving te zeuren.
Je moet niet weglopen, je gevoel niet wegstoppen.
Je moet er mee aan de slag. Zo kun je niet doorgaan.
Maar weet je? Je MOET helemaal niets!
Doe wat voor jou, op dit moment, goed is.
Is dat hard doorgaan, dan is het hard doorgaan. Er komt vast een moment dat je weer stilstaat en gaat voelen en tja dan stort je misschien wel een beetje in, maar nu nog even niet.
Dus blijf vooral lekker doorrennen en bikkelen als dat nu past.
Zwaai en groet dan wel even vriendelijk naar jezelf als je jezelf voorbij rent!
(Alma)