Binnenkort wordt Timon 21 jaar. Regelmatig vraag ik aan hem: ‘Timon hoe oud ben jij?’ Hij zegt dan: ‘ik weet het niet’ of ‘geen idee’. En daar blijft het dan ook bij. Hij heeft geen behoefte om te leren hoe oud hij is, laat staan dat te onthouden. Het zegt hem letterlijk niets. Hij neemt het, van mij, ter kennisgeving aan en vergeet het meteen weer. Wel weet hij dat hij eerst klein was en nu groot. Dat zegt hij dan ook en kijkt mij dan vragend om bevestiging aan. Als ik het herhaal is hij tevreden en dan zegt hij: ‘ik ga nóóit meer naar school’ (voorgezet zmlk-onderwijs). Dat zegt hij niet zozeer omdat hij daar een hekel aan had, hoewel ik geloof dat hij het op de dagbesteding beter naar zijn zin heeft. Hij zegt het om duidelijkheid in zijn wereld te krijgen.
Timon weet de dagen van de week maar niet de datum van de dag. Hij weet dat hij: ‘maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag naar de Tuin’ (dagbesteding) gaat. En dat hij zaterdag en zondag in Het Huis is of bij papa en mama. Op zijn wekenschema kruist hij elke avond de dag af.
Hij weet welke jaargetijde het is maar niet welk jaar. Hij zegt: ‘er zijn blaadjes uit de boom gevallen doordat het herfst’. Hij kijkt mij aan en wil bevestiging. Ik hoor hem fluisteren: ‘eerst is het zomer dan herfst, dan de blaadjes van de bomen, eerst nog herfst, dan pas winter’. Of hij praat het verhaaltje van Sesamstraat over de herfst na.
Timon maakt zich niet druk over het verleden of de toekomst. Over wat hij later wil worden of wat hij wil doen in het leven. Alleen dat hij zo dadelijk met zijn lego gaat spelen of met zijn houten trein. Hij is niet bezig met dat je iets bereiken moet of productief moet zijn. Timon is altijd in het nu. Timon wordt bijna 21 jaar, het boeit hem niet, hij heeft gewoon de tijd.
Van Janneke, moeder van 3 kinderen. Hun zoon Timon heeft autisme en een verstandelijke beperking.